دیگر به کاسه‏ های شیر نیازی نیست

به یتیمان کوفه بگویید، دیگر به کاسه‏ های شیر نیازی نیست!

 

 دیگر به بازگشت پدر، امیدی نیست.

برگردید، یتیمان کوفه، برگردید؛ دیگر به کاسه‏ های شیر نیازی نیست.

ناشناس کوچه‏ های کوفه، هرگز نخواهد آمد!

دیگر کوفه در خانه ‏های شما، آهنگ آمدنش را نخواهند نواخت، برگردید، یتیمان کوفه!

ای اهالی کوفه! آسوده باشید؛ دیگر از دست عدالت‏ های علی علیه‏ السلام، به ستوه نخواهید آمد! شما ماندید و صدای سکه ‏های بیت‏ المال!

شما ماندید و هوس‏ های دور و درازتان! شما ماندید و دنیای سراسر جهل تان!

به خدا شما لایق علی نبودید! حیف از آن اقیانوس لایتناهی معرفت و حکمت که جرعه ‏ای از آن ننوشیدند! حیف از آن سینه، آن صندوقچه اسرار و دانش الهی که همچنان سربسته ماند و به هیچ کلیدی گشوده نشد!

سئوال نکردید، تا جوابی بشنوید!

خواند و نرفتید!

صدا کرد و جوابی ندادید!

حیف از آن قرآن ناطق، که کسی پیدا نشد تا به تفسیرش بنشیند، تا بفهمد و بشناسد، بشناسد و بشناساند!

اینک، قرآن، لب فرو بسته است؛ با تمام معجزاتش، با تمام اسرار نهانش! 

دیگر هر چه بخوانید، جوابی نخواهید شنید. هرگز نخواهید شنید!

ای فرزندان سقیفه! تا دنیا دنیاست، باید به حسرت بنشینید و اشک بر چهره روان سازید. هرچند،

اگر چشمانتان خون هم ببارد پشیمانی دگر سودی ندارد!

علی رفت؛ با تمام عدلش؛ با تمام انفاقش، با تمام مهربانی‏ اش، با تمام نصیحت‏ های پدرانه ‏اش! 

امروز عدالت به تمام معنا، در زیر خاک شد؛ اگر تمام عمر به سوگ بنشیند، کم است؛

به یتمان کوفه بگویید: باز گردند؛ دیگر به کاسه ‏های شیر نیازی نیست!

به آن پیر نابینای خرابه ‏نشین خبر دهید، بیش از این در انتظار نماند؛ که امشب نیز او نخواهد آمد! 

به آن بیوه ‏زنان بگویید: دیگر به امید آن مرد مهربان نباشد، تا تنور بیافروزد، و چهره بر آتش بگیرد.

به نخل‏ ها خبر دهید، این قدر بیهوده سر، فراز نکنند که دیگر صدای مناجات او را نمی‏شنوند.

ماه را بگویید که امشب به ملاقات آفتاب نخواهد رفت.

به کوچه ‏ها خبر دهید، بیش از این منتظر، ضرباهنگ قدم‏ های او نباشند.

و علی علیه ‏السلام امشب، به دیدار خدا مشتاق‏تر است.